Monday, September 28, 2009

Sorry


While driving southbound, bigla na lang nagflashback sa akin ang mga taong nasabihan ko ng "NO"...

As I am writing this, I realize na two letters lang pala ang salitang NO pero napakapowerful nito. May kapangyarihan itong mangwasak ng mga pangarap, manakit ng mga damdamin, at marahil, mag-iwan pa ng sugat na sagad hanggang kaluluwa.

Hindi ko sinasadya. Hindi ko ginusto...Yeah right.

Hindi ako nagsasabi ng katotohanan...

May mga instances siguro na sinadya ko, kase naman clingy na. Ayaw ko nang ganun. Ang usapan, "trip" lang. Pag gusto lang, pag horny lang. Walang pilitan, walang expectations. Kung one night lang eh wala nang extension yun. Pag ganun, bad trip yun. Ayaw ko na, kaya "NO" na lang sa lahat.

Meron naman feeling BF kagad. Nag-eemote na; feeling may hold na sayo...Kailangang sabihan na rin ng "NO".

Alam ko masakit , but I just had to say NO para matigil na ang pretense, ang charade, ang trip na kunwari may feelings. Mas ok na ang one hard blow kesa i-prolong pa ang agony. Mas masakit ata yun in the long run.

I'm just sorry. I had to do it. For your sake. For world peace.

Thursday, September 24, 2009

Falling Tree


Noong college, sa Philo class, laging itinatanong kung ano ang tunog ng pagbagsak ng puno sa kagubatan kung wala naman tao sa gubat at nakarinig nito?


May saysay ba ang blog na ito kung wala naman nagbabasa?


Sana may bumasa at may ma-touch ito.

Wednesday, September 23, 2009

D for Dennis David


Si Dennis David ay classmate ko noong grade school. Naging close kami dahil sa aming pangalan. Lagi kaming magkasunod sa pila o magkagrupo - David apelyido niya , ako Dencio ahihihi.

So habang nakatayo sa pila, o magkagrupo sa isang project, lagi kaming nagkukuwentuhan. Si Dennis ay isa sa mga jocks ng class. Malaking bulas, tisoy, gwapo. Athlete na pambato ng class sa sports. Ako naman 'yung nerd type non. Pang-quiz bee lang ako. Parang opposites kami. Kung siya yung malaking bulas, ako naman yung late bloomer. Pero surprisingly, naging magkaibigan kami.

Naaalala ko yung mga pilyong kwentuhan namin with other classmates habang ginagawa yung picket fence for Work Education. Kwentuhan about kung sinong pinakamaraming pubic hair. Kung sinong nagmamasturbate na. Kung sinong nakahalik na sa isang babaeng classmate namin. Kung sinong di na virgin. Yung typical male banter among curious, young boys. Dahil ako yung nerdy type, my classmates felt uneasy discussing these things when I'm around. Tahimik lang ako madalas. But Dennis kept reaching out to me, explaining things, including me in the conversation, etc. May konting alam naman ako non kahit papaano. But Dennis was kind enough to make me feel that I belong to the group. I don't know why he did this, maybe he was just really nice as a person.

One time, after our P.E. class, while we were all dressing up in the lockerroom, Dennis asked me to wait for him. Sinauli nya kase yung mga bola na ginamit namin kaya ngayon lang siya magbibihis. Nakaalis na mga classmates ko at ako na lang natira at si Dennis. Kung naaalala ko nang tama, ikinukwento niya sa akin yung balak niya na invite si Elizabeth, ang crush niya na classmate namin sa birthday celebration niya. Nakaupo ako non, at nagsusuot ng black shoes ko habang nagtanggal ng damit pang-itaas si Dennis. Tumambad sa kin ang kanyang kayang maputi at toned na katawan. Athletic kase. Nakita ko rin ang kanyang pink nipples, palibhasa mestiso kase. Kakainggit ang pink nipples niya (my weakness LOL). Nakita ko rin ang armpit hair na napakaganda ng pagtubo. Hay...

Hindi man siguro napansin ni Dennis na napagmasdan ko ang lahat ng iyon sa katawan niya...On hindsight, wala pa kase akong armpit hair non, patpatin ang katawan ko, and my nips were not pink. Talk about contrast or envy siguro di ba?

I don't think I was attracted to Dennis then. (But if you ask me now, kung papatulan ko siya, hell yes!) Hindi ko naman siya pinagnasaan. But those were the first few times I was beginning to be aware about my self, about the effect of other people in relation to me. A part of me was happy about the bond I had with Dennis.

Kumbaga sa literature, parang foil character si Dennis para mahighlight ang aking sariling characterization na nagbubuild-up habang lumalaki ako sa kwento ng aking buhay.

Friday, September 4, 2009

More


Andami ko pang gusto na ikwento...marami pa, believe me. Pero madalas, ang hirap simulan ng kwento na gusto mo sana makalimutan na at tuluyan nang matapos.


Ang magbaliktanaw ay sadyang masalimuot, mahirap, at nakakabagabag na proseso.


Ngunit mahaba pa ang listahan ko ng pagtatapat...


Soon, my friends, soon.

Fallen



Of course, I am my own person.

I do as I think. I do as I feel, and I do as I please. I am in control of my life. Life is theater for me. It is my stage play. It is my show. I am the actor. I am the playwright, and I am the director. I plot out my scenes for the day, do the blocking in my mind, and I execute them on the stage that is my life. I make things happen. I am in control. I run the show.

But then sometimes, I slip. I forget my lines. I deviate from my internalization.
I admit to lapses in judgment. I have had tendencies to veer away from my orbit, much to my dismay and disdain.

Such as today.